............Και ήταν, ήταν οι δαρµένοι από κάθε ανεµοτάραµα, και ήταν από τα λιοπύρια των ερήµων οι ψηµένοι, και τα συντριµµένα ήταν κορµιά από κόπους και από κόπους, και ήταν οι ψυχές που πέρασαν άγγιχτες κι απαρακάλεστες από τόπους και από τόπους, και ήτανε µιας άγριας άνοιξης µηνυτάδες διαβατάρικοι, µαύρα χελιδόνια, και είχανε κελάιδισµα τ’ ανάθεµα και φωλιές τα καταφρόνια. Και ήταν όλ’ οι χαλκοπράσινοι, κι ήταν όλ’ οι αφορισµένοι, κι οι ερµοσπίτες, κι οι αλλόφυλοι, και όλ’ οι πλάνοι, και όλ’ οι ξένοι, κι όλοι όσοι τους ντρέπεται το φως κι όσοι, σαν τους βλέπει η µέρα, τη φωτόλουστη όψη κρύφτει· και ήταν όλοι οι γύφτοι, οι γύφτοι, από πέρα πέρασµα για πέρα.
.............................................................................................
Ούτε σπίτια, ούτε καλύβια δε σου πόδισαν ποτέ, δε σου κάρφωσαν το δρόµο τον παντοτινό, τον ανεµπόδιστο, Γύφτε, αταίριαστε λαέ. Της στεριάς τα τρεχαντήρια, ν τ’ αδάµαστα µουλάρια! τ’ άρµενά τους είναι τα τσαντήρια· νά παλάτια, ιδές ναοί! Σ’ ένα παίξιµο µατιών εδώ και κει χτίζονται και υψώνονται και πάνε και γκρεµίζονται, όπως πάνε, ύστερ’ απ’ το χτίσµα κι απ’ τον υψωµό, όσα πλάθει ο λογισµός µας κάτου εδώ. Και δεν είναι ο γύφτος τού σπιτιού ραγιάς, και το σπίτι έχει φτερούγια σαν εµάς, και το σπίτι ακολουθάει, και είν’ αυτό πιστό στον αφέντη, όχι εκείνος προς αυτό... Κι εγώ λέω σε σας ανάµεσα, στους ξεχωριστούς ξεχωριστός: Ούτε σπίτια, ούτε καλύβια, ούτε τσαντήρια· στο µεγάλο αφεντοπάλατο της πλάσης µια µονάκριβη σκεπή µου· ο ουρανός! Και µου φτάνει για ξενύχτι κάποιου αρχαίου δεντρού κουφάλα, πάντα φτάνει ο τοίχος κάποιου βράχου για ν’ αποκουµπήσω την πηλάλα της ζωής µου µια στιγµή. Κι ένα χάλασµα µου φτάνει για να γύρω χρυσοπλέκοντας των ονείρων το στεφάνι· και µια γούβα ολοβαθιά σκαφτή στη γη και µια γούβα είν’ αρκετή για να πέσω και ύπνο νά ‘βρω και δροσούλα ή ζεστασιά, και να ιδώ την όψη της αυγής µε µια θείαν αφροντισιά, και να τρανοχαιρετήσω καλοκαίρια µεσηµέρια, ζίζικας τραγουδιστής!
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ
